Niets geschreven betekent niet niets meegemaakt……

Om te beginnen willen we ons excuseren voor het feit dat we zo lang niets van ons hebben laten horen maar dit komt door een lange afwezigheid van de waarbenjij.nu site.

Na de avontuurlijke trekking zijn we weer volop begonnen met de tuin die we voor ons vertrek ingezaaid hadden. Toen we voor het eerst gingen kijken in de tuin was al snel te zien dat we een deel van de eerste oogst nog zelf mee gingen maken. Alle zaadjes en stekjes waren al omhoog gekomen en door de vruchtbare grond zag je iedere dag vorderingen. Ook kwam na een paar dagen na de trekking mijn moeder aan in Pokhara die we trots ons opgezette project konden laten zien.

Met mijn moeder hadden we afgesproken ook een trekking te gaan doen maar we dachten dat het verstandig zou zijn een oefenklim te doen door een lokale berg (Sarangkot) te gaan trotseren. De klim zou naar zeggen een paar uurtjes duren en we zouden er dan vervolgens blijven slapen om de volgende ochtend de zonsopgang te bekijken. Onderweg naar de voet van de berg waren we getuige van een heuse buffelslacht en we mochten gewoon blijven kijken. Midden op een weiland werd een reusachtige buffel uit elkaar gesloopt en het meest intrigerende was toch wel de maag die eigenlijk het gehele beest voorstelde. Trots lieten de eigenaren alle ingewanden zien en wij schoten lachend foto’s. Toen vertrokken we weer om onze tocht voort te zetten maar al snel bleek dat we verdwaald waren en het echte begin van de berg al ruimschoots voorbij waren. Een klein jongetje zei dat hij ons wel even de goeie richting de berg op zou brengen maar dit was niet bepaald een toeristische route. Het pad leidde ons door afgelegen weggetjes en het einde was na 3,5 uur nog lang niet te zien. Het jongetje had ons na een half uurtje al een klein beetje de goede richting opgestuurd maar we verdwaalden echt om de 20 meter omdat we de verkeerde weg insloegen. We kwamen nog langs een dorpje waar een nieuwjaarsfeest aan de gang was en waar we heel vriendelijk uitgenodigd werden om een kopje thee te komen drinken bij een paar jongens thuis. Wat de tocht ook wel flink zwaar maakte was het feit dat het echt snikheet was en we liepen op het warmst van de dag, onwijs gezweet dus. Uiteindelijk kwamen we dan toch op de top van Sarangkot en konden we kort van het mooie uitzicht op Pokhara gaan genieten. Het werd namelijk in ene heel donker en het zou vervolgens keihard gaan onweren en plenzen. Na een overnachting in een mooi hotel zijn we heel vroeg naar het uitkijkpunt gelopen en konden we genieten van een mooie zonsopgang. Vervolgens zijn we weer langzaam aan de terugtocht begonnen waar we ook talloze keren de verkeerde weg insloegen. Mijn moeder heeft zelfs ¾ van de tocht op haar slippers afgelegd omdat haar geleende bergstappers pijn deden.

Bij terugkomst hebben Tom en ik ons weer op het voedingsproject gestort waar we tot onze grote trots de eerste vitaminepillen en yoghurtbakjes uit gingen delen!!!Het heeft even geduurd maar we hebben op de legale Nepaleze manier de eerste pilletjes aan de kinderen kunnen uitdelen. Wij dachten dat we van onze vitaminepillensponsor speciale vitamine met een smaakje gekregen hadden maar in werkelijkheid waren het hele leuke gekleurde pilletjes die met en slokje water ingenomen moesten worden. Bij de eerste uitdeelsessie zagen we dan ook veel vieze gezichtjes toe ze het pilletje doorkauwde.

Ook de groentes in de schooltuin schoten echt als genetisch gemanipuleerd de grond uit en we konden welliswaar de eerste beginselen van de courgettes zien en ook de paksoi’s konden na korte tijd al gebruikt worden in het foodprogram op school. Wij hebben zelf niet echt wat je noemt groene vingers maar we waren toch wel even apetrots toe we zagen dat het hard getuinier zijn vruchten begon af te werpen.

Zoals we al zeiden zijn we ook gestart met het verstrekken van de bakjes yoghurt. De bakjes bevatte 200 ml kraakverse yoghurt en werden speciaal door de melkfabriek om de hoek voor ons gevuld. Het enige dat ons een beetje tegenstond was het feit dat de 160 lege plastic bakjes niet hergebruikt konden worden en verbrand zouden worden op de vuilplaatst door de huisdidi. Voor dit probleem kwam, mede ook omdat het goedkoper was, een goed idee uit Nederland. De oprichtsters van de school opperde of we het niet in zakjes van 500 ml konden kopen. Speciaal voor de yoghurt zouden we dan 160 ijzeren bakjes en lepels aanschaffen. Op deze manier was al een groot probleem van de vervuiling opgelost en bovendien is een bakje van 200 ml 12 rupee en een zakje van 500 ml is 21 rupee. Nu kunnen we in plaatst van de geplande 3 keer per maand 4 keer per maand een portie gezonde yoghurt geven.

Tussen al deze gebeurtenissen hadden we ook nog een leuke Tibetaanse gast ontmoet waar we aan gevraagd hadden of hij ons niet mee kon nemen naar zijn oude woonplaats, een Tibetaans vluchtelingenkamp 25 km buiten Pokhara. Hij heeft ons van alles laten zien in het kamp (is niet zo een kamp als je denkt, maar gewoon een dorp met alleen Tibetanen) laten zien en van alles over het Boeddhisme geleerd. Het was echt heel interessant om te zien dat er binnen de Nepaleze cultuur zo een totaal verschillende cultuur heerst. Er zijn namelijk heel veel Tibetanen hier in Pokhara en in Nepal vanwege de nare Chinezen die Tibet al lang onderdrukken. Later die week zijn we ook momo’s (Tibetaans gestoomde deegkunstwerken) bij hem gaan eten en hebben ze zelf leren maken. Is echt heel leuk om te doen en nog veel leuker om het op te eten.

Toen jullie allemaal druk bezig waren om koninginnedag te vieren zonder ons hebben wij hier ons eigen feestje gevierd met champagne, want mijn moeder heeft namelijk de luttele leeftijd van 50 bereikt. Tom en ik hebben haar de weken ervoor echt heel hard in de zeik genomen door te zeggen dat we niets wisten als cadeau en dat ze maar blij moest zijn met ons als persoon op haar verjaardag in het verre Nepal. Maar natuurlijk hadden we twee weken voor haar verjaardag een hele mooie zilveren ring laten maken met een tekst die een jongetje in haar weeshuis voor haar had gemaakt. Ook hadden we een originele cd van Bob Marley weten te bemachtigen die ze graag wilde hebben. Op de ochtend van haar verjaardag bleven we in onze onverschillige rol maar na het ontbijt kwam er plotseling taart (door ons gehaald s´ochtends en bij het ontbijtrestaurant afgeleverd) en gaven wij de cadeaus. Een tranentrekker was het gevolg en voor ons kon de dag niet meer stuk. We hebben op mijn moeders verzoek een aantal restaurantjes aangedaan en het was echt een leuke dag.

Mijn moeder is al weer veilig teruggekeerd in Nederland en voor ons beginnen nu de laatste weken. We hebben besloten onze werkzaamheden op de school hier af te ronden en nog een ander project ergens anders in Nepal te gaan bekijken. Mijn broer heeft ons een leuk adres in de jungle van Bardia National Park gegeven waar ook een school voor straatarme kinderen staat. Zondag a.s. vertrekken we met de bus en komen dan niet meer terug in Pokhara in deze reis. Deze week staat in het teken van de afronding van ons project en we zijn dagelijks hard bezig met het voorbereiden van voedingslessen en het maken van een leuk lespakket voor de schooltuin. We willen namelijk niets liever dat de schooltuin op een duurzame manier in het lesprogramma wordt opgenomen. We hebben dus voor klas 4 en 5 een plan bedacht waarin een jaar in tweeën wordt gesplitst en de elke klas een helft van een jaar in groepjes hun eigen tuin gaan planten, bijhouden en natuurlijk oogsten. De groep met de grootste opbrengst mag een deel mee naar huis nemen, op deze manier wordt het echt een soort wedstrijd. Ook hebben we bij een lokale houtbewerker een heel leuk speelkeukentje laten bouwen die morgen af is.

Vandaag zijn we trouwens ook bij de eerste geboorte van een courgette en een komkommer geweest!!we hebben ze zelf van de plant gesneden en deze worden vrijdag in het eten van de kinderen verwerkt.