De rest van Dharan en weer terug naar Pokhara.

Zoals jullie in het vorige verhaal hebben kunnen lezen zijn we na het pillenavontuur vertrokken naar Dharan met mijn moeder. In Dharan zijn we de weeshuizen gaan bezoeken waar mijn moeder vorig jaar ook geweest is.

Ook hebben we verteld van de gehandicaptenopvang die wij vanuit ons project hebben voorzien van een nieuwe keukeninrichting. Bij een soort keukenwinkel zijn we met Sansar (de officemanager van de stichting die de weeshuizen runt) gaan shoppen voor allerlei keukenbenodigdheden. We hebben een hele grote curry pan gekocht, een grote hogedrukpan om rijst in te koken, messen, een pollepel, een roerlepel en wat plastic teiltjes en bakjes die altijd van pas komen. Diezelfde dag zijn we het bij het tehuis langs gaan brengen. De oprichter van het tehuis nam de spullen in ontvangst en was eigenlijk heel erg timide onder alle rijkdom die wij hem verschafte. Hij keek er een beetje naar en pakte vervolgens een pen om in een boekje op te schrijven wat voor een giften het allemaal waren. Wij hadden verwacht dat hij een gat in de lucht zou springen maar het tegendeel bleek. Misschien is het iets van de Nepaleze cultuur of wist hij niet zo goed hoe hij moest reageren, in ieder geval weten wij dat de spullen goed van pas zullen komen. Tom had ook nog een door de gehandicapte kinderen gemaakte bloem gekocht voor een gul bedrag van 1000 ruppee en de volgende dag stonden we met een groot artikel in de krant!!helaas was het in het Nepalees geschreven maar na vertaling bleek dat het stuk over drie Nederlanders gingen die de opvang bezocht hadden en een donatie hadden gedaan en gingen doen.

De rest van de week zijn we regelmatig bij het Saraswati home langs geweest om leuk met de kinderen daar te spelen en te zien hoe het daar aan toe ging. Het is zo ongelofelijk om te zien hoe in het weeshuis een echte familiaire sfeer is ontstaan en hoe lief de kinderen met elkaar zijn. De kinderen hielpen onder leiding van een jonge homemother mee in het huishouden en het hele gebouw zag er spik en span uit. De stichting society for helpless children bezit twee weeshuizen, een in Dharan en eentje in Duhabi (een uur met de bus), Het weeshuis in Duhabi is een beetje een probleemkind van de stichting maar dit is zo een lange soap waar wij niet eens het fijne van snapte. In ieder geval staat het weeshuis in Duhabi in relatie met een ander weeshuis in Itahari (volgend stadje op weg naar Dharan) en zaten er in dit weeshuis allemaal kinderen waar mijn moeder vorig jaar intensief mee heeft gewerkt. Ze wilde ze dus maar al te graag ontmoeten om te zien hoe het met ze ging. Deze ontmoeting vond plaats in het weeshuis in Itahari waar we uitgenodigd waren voor een Puja. Deze Puja had 7 dagen geduurd en wij kwamen op de laatste dag. We werden hartelijk onthaald en naar de achtertuin geleid waar een grote tent stond gevuld met ruim 200 mensen en een groot podium met een Guru erop. Zodra wij de tent naderde viel het compleet stil en gingen alle koppies onze kant op, vrij gênant. We hadden een tijdje geluisterd naar allerlei pratende, schreeuwende en huilende personen en wisten eigenlijk niet wat ons overkwam. Het leek wel een soort sekte of zo waarbij een guru die verdacht veel op Jezus leek de leiding nam. We moesten nog een offer in de vorm van rijst en zaden op een groot vuur gooien en luisteren naar nog meer speeches die de tranen bij menig mens trok. Vervolgens moesten we het weeshuis in om aan een tafel met zijn drie-en wat te eten en we werden in de gaten gehouden door een grote groep mensen. Mijn moeder doneerde nog 2000 rupee en moest mee naar het podium komen om gezegend te worden door de guru maar dit liet ze aan zich voorbij gaan. We werden allen gehuld in bloemenkransen en na het geven van wat cadeautjes aan de kinderen mochten we gelukkig weg.

De rest van de week ging snel voorbij. Er was nog een drie daags festival waar we op zijn rond gaan slenteren. Tom had bloed gedoneerd in een bloeddonatie tent waar 50 mensen naar hem stonden te kijken (ik ben bang voor naalden dus paste voor dit feest :)). Ook was er vrijdag een zogeheten momo party in het Saraswati weeshuis. Mijn moeder had van twee Nederlanders 1000 rupee meegekregen voor een feestje op het weeshuis waar iedereen kon genieten van heerlijke momo’s en lekkere frisdrank. De momo’s werden uiteraard zelf gemaakt door de cookmother en de homemother (ook de kinderen hielpen allemaal mee) en ik heb ook een paar momo’s op mijn naam mogen zetten. Het was echt zo superleuk deze avond omdat de kinderen wederom heel leuk met elkaar waren en na de maaltijd gingen ze liedjes zingen en allerlei gedichtjes oprijmen. Op zaterdag had mijn moeder allemaal spullen meegenomen om te gaan vliegeren met de kinderen. Deze benodigdheden bestonden uit grote spoelen met draad erop en kleine vliegertjes gemaakt van crêpe papier. Met het hele weeshuis zijn we de bergen in gegaan waar we op een open veld zijn gaan vliegeren. Er stond een flinke wind dus een paar vliegers overleefde het niet of braken los van het touw. Gelukkig kost en vliegertje maar een paar rupee en kunnen de kinderen er zo weer een paar halen. Het was echt zo leuk deze dag, we hadden mooi weer en de kinderen waren uitzinnig dat ze lekker open en bloot konden rennen. Na het vliegeren zijn we met de hele stoet kinderen bij een tempel gaan kijken in de bergen, hebben we een heilige koe met 5 poten gezien (heel zielig, ze was er slecht aan toe) en hebben Tom en ik de kinderen getrakteerd op een lekker bord noedels met groente (26 mensen voor 400 rupee!!!). Na een lange dag zijn we naar het weeshuis gewandeld en hadden Tom en ik de kinderen gedag gezegd aangezien we de volgende dag zouden vertrekken.

Op zondag zijn we gestart met de bizarre terugtocht van 17 uur naar Pokhara. De 17 uur durende rit van ruim 600 km werd per bus afgelegd en was een ervaring om nooit te vergeten. Ten eerste reden we een hele nacht en werden er continu mensen de bus in gepropt die helemaal niet naar Pokhara moesten en gewoon gebruikt werden om wat extra geld te maken. We reden door bizarre dorpen waar af en toe een opstootje ontstond rond de bus en de wegen waren soms zo slecht dat er hele stukken weg misten gevuld met gaten zo diep als schuttersputjes. Door deze gaten was slapen er niet bij en waren we blij dat we de volgende ochtend veilig in Pokhara aankwamen. We waren echt gesloopt en hebben tussen de middag nog wat geslapen. Ik ben in de nacht heel ziek geworden en moest een paar keer naar het toilet rennen om alles eruit te gooien. Volgens mij ben ik na een hele dag in bed te hebben gelegen met koorts wel iets aan de beterende hand. Tom is vandaag naar de school gegaan om de muurschilderingen te bekijken, het is echt veel mooier geworden als dat wij ooit gedacht hadden!!kijk maar naar de foto’s die we bij het verhaal gedaan hebben. Ook is er vandaag goed nieuws uit NL gekomen wat de pillen betreft en zijn we een paar certificaten rijker die nodig zijn om de pillen officieel te mogen gebruiken!!!!!!we zijn echt heel blij dat het allemaal toch nog goed is afgelopen en dat de het bedrijf die de pillen gesponsord heeft zo geduldig heeft meegewerkt!!!!!