Een drukke week zoals je die in Nederland kent

Zoals iedereen weet zijn we vorige week zondag vertrokken naar KTM om mijn moeder op te halen en vooral om de pillen op te halen. Wij dachten dat dit wel eventjes gedaan kon worden maar in werkelijkheid barste de corrupte douane hel compleet los.

Op de weg naar KTM hebben Tom en ik onze dierenliefde nog eens fijntjes onderstreept door een kleine kitten te redden uit de handen van een veel te nare Nepalees. Bij een wegrestaurant waar we stopte was een heel mooi katje die twee baby´s had en deze werden ook echt liefgekozen door de eigenaars van het restaurant, het waren dus geen schurftige straatkatten. Iedereen die uit onze bus kwam aaide de katjes even en wij hebben ook even ons heimwee naar katten kunnen sussen door ze even stevig vast te houden. Vlak voor we weg gingen was er een hele nare gast die 1 van de katjes al van grote hoogte op de grond liet vallen. Deze zelfde gast zagen vlak voor we de bus in gingen een katje vastpakken en zo mee de bus in nemen. Het katje was echt veel te klein om weggehaald te worden bij zijn moeder en was als een kleine baby aan het huilen op de schoot van die gast. Tom en ik konden dit niet verdragen en Tom is naar de man toegelopen om te zeggen dat het echt niet kon wat hij deed en dat het katje veel te jong was. Toen de bus op het punt stond weg te rijden ben ik snel naar buiten gerend en heb ik tegen de eigenaars gezegd dat een passagier van onze bus het katje probeerde mee te nemen. Een van de werknemers rende de bus in en nam het katje mee terug. Die engerd had tegen Tom gezegd dat hij het met de eigenaren besproken had en dat hij er echt goed voor zou zorgen!!!Bij een tweede stop kwam hij nog heel eng naar Tom toe en vroeg in gebrekkig engels waarom hij het katje bij hem weggenomen had en dat hij er echt wel goed voor zou zorgen, de rillingen lopen nog over onze rug als we er aan terug denken.

Eenmaal in de gekte van KTM terug liepen we met een paar grote tassen naar het Tibet guesthouse en zijn we na een kort gesprek met de manager gelijk naar het vliegveld vertrokken om naar ons idee de makkelijke klus van het ophalen van de pillen te voltooien. Bij het vliegveld moesten we eerst de vrachtbrief ophalen en daar werd ons al verteld dat het moeilijk ging worden omdat de verzending op naam van het Karma guesthouse stond, ons verblijfadres in Pokhara. De douane waar onze verzending stond was al dicht dus besloten we de volgende dag onze taak te volbrengen. We werden de volgende dag met een busje van het Tibet guesthouse naar de douane gebracht en zouden hen bellen als we de pillen zouden hebben. De douane moet je je voorstellen als een grote loods waar vroeger misschien gevechtsvliegtuigen in hebben gestaan en dat omringd is door een groot hek waar de ingang wordt bewaakt door een paar soldaten. In deze loods is het echt een grote mierenhoop met honderden mensen die grote pallets met vracht staan uit te laden op de meest onhandige manier. Alles wordt keihard op de grond gegooid en als er handle with care op de verzending staat wordt er alleen maar harder mee gesmeten. We moesten even plaats nemen in een soort kantoortje dat eigenlijk bestond uit een ring van zware stalen kasten met twee tafels erin. Rond deze tafels zaten hele veel Nepalezen (brokers-verzendagenten) heel interessant te doen met papiertjes en gerafelde boekjes om verzendingen van bedrijven te klaren en de invoerkosten te berekenen. We hebben echt uren gewacht in dit kantoortje en de ene na de andere kwam ons vertellen dat het nog even duurde. Opeens gingen ze heel moeilijk doen over het feit dat de verzending op de naam van het Karma guesthouse stond en dat we een brief van de manager nodig hadden die ons het recht verleende om de verzending in zijn naam op te halen. Vanaf dit punt is de situatie alleen nog maar erger geworden en werden we van het kastje naar de muur gestuurd, en had iedereen een andere oplossing. Ze wilden natuurlijk allemaal geld zien en Tom moest zelfs nog een soort met de hand gemaakt contractje tekenen waarin stond dat de vitaminepillen voor de Namaste Primary school waren en niet voor commerciële doeleinden. Nadat er verteld werd dat we een paar duizend rupee moesten betalen werden we wel een beetje boos en probeerde we te vertellen dat we al invoerkosten betaald hadden. Achteraf hadden we beter op dit aanbod in kunnen gaan want vanaf dit punt is het alleen maar erger geworden. We werden naar de chief-customs gestuurd, een hele enge dikke man met een snor en een veel te strak pak, hij vertelde ons dat we weg moesten wezen en pas terug konden komen als we een goedkeuring hadden van het department of drug and administration omdat het goed dat wij wilde invoeren onder de medicijnen viel!!!!!!!!!Toen wisten we echt niet meer wat we moesten doen en probeerde we in allerijl nog de man te bellen die onze verzending vanuit NL heeft verstuurd. Nu bleek dus dat het punt dat de verzending op Karma guesthouse niet zo belangrijk meer was, maar het feit dat de pillen onder pharmaceuticals (in Nepal zijn dit medicijnen) vielen veel ernstiger. Met onze laatste hoop zijn we naar de chief-customs gegaan en hebben we gevraagd hoe zo een toestemmingsaanvraag in zijn werk ging. We hadden een officiële brief nodig die de douane zou schrijven en deze zou een sample van de pillen moeten bevatten. Deze officiële brief moesten we dan naar het department of drug and administration moeten brengen en deze zouden dan naar de zaak moeten kijken. Als ze een goedkeuring zouden geven moesten ze een officiële brief terug schrijven naar de douane en zouden wij onze verzending krijgen.
Na weer uren wachten op het samenstellen van de officiële brief, konden we eindelijk vertrekken uit de hel van de custom office. Het is zo frustrerend als je de dozen met pillen gewoon achter een hek ziet staan en je hebt zelfs een sample uit een doos mogen halen, alleen mochten we ze niet meenemen. Wij kregen de brief geseald met kaarsvet en een werknemer van de douane mee en gingen richting het Department of drug and administration. Hier aangekomen begon een nieuw avontuur. We werden van hot naar her gestuurd, het kwam er op neer dat de directeur die alleen de bevoegdheid had om een officiële brief te openen niet aanwezig was en dat we de volgende dag maar terug moesten komen. Laurien kwam deze avond rond 7 uur aan, Guus heeft haar opgehaald. Ik werd koortsig en lag al vroeg op apengapen. Met Laurien was het ook niet helemaal goed, die had een goede vlucht gehad, maar was ook al grieperig en ging ook vroeg naar bed. De volgende ochtend weer vroeg uit de veren om het avontuur weer voort te zetten. Met de taxi en weinig nieuwe hoop onderweg naar het Department. Eenmaal aangekomen kregen we al snel te horen dat door een combinatie van mineralen en vitaminen in 1 pil onze pillen het land niet binnen mochten komen. Ze stonden op een verboden lijst(die volgens ons wat anders vertelde maar dat hadden we mis volgens de mensen die we spraken), er werd uitgelegd dat wij een grote fout hadden gemaakt door niet eerst contact te hebben opgenomen met Nepal om te vragen of en hoe wij z’n soort verzending het land binnen konden krijgen. Tom probeerde zelfs nog te vragen of we de pillen niet achterover konden drukken en dat we garandeerde dat de pillen niet eng waren en niet voor commerciële doeleinden werden gebruikt. Steeds als we dachten dat de man om zou slaan, zijn gevoelens parten gingen spelen en ons de pillen mee wilde geven zei hij toch weer nee. We moesten maar met de directeur gaan praten en als hij het goed vond zou hij het ook ok vinden. De directeur was net zo naar en begon in plaats van over de pillen te praten, aan ons te vragen wat we in vredesnaam deden in Nepal en dat als we een onderzoek wilden doen dat we dan eerst allerlei toestemmingen nodig hadden. We hadden bijna het gevoel dat we opgepakt gingen worden omdat we volgens hem illegaal bezig waren. Gelukkig was mijn moeder erbij en die speelde wel echt een beetje op zijn gevoel in en uiteindelijk draaide het gesprek toch weer om de pillen. Hij zei dat de pillen vernietigt moesten worden en ook andere nette mannen in pak kwamen zijn kamer binnen en bevestigde dit. Opeens werd de man toch aardiger en hij vertelde ons dat hij niets voor ons kon betekenen vanwege de combinatie mineralen/vitaminen maar dat we bij het deparment of food technology and quality control misschien meer succes zouden hebben. Omdat wij steeds zeiden dat het ging om een voedingssupplement en niet om een medicijn konden we misschien bij het volgende department aantonen dat dit het geval was en dan zouden zij wel een toestemming kunnen geven, maar hij zij dat hij de kans klein achtte aangezien we maar een beperkt aantal dagen de tijd hadden. Bij het volgende department aangekomen maakte we kennis met een team van veel aardigere mensen die ons echt wilde helpen. Mister Uttam Bhattarai was de directeur van het department en hij vertelde ons dat hij het heel graag voor elkaar wilde krijgen om de pillen uit de douane te krijgen maar dat er echt volgend een aantal regels gewerkt moest worden. We moesten eerst een nieuwe brief van de douane krijgen met een nieuw sample erin, dit betekende dus weer uren wachten op het douane kantoor. We hadden ook een engelse vertaling nodig van de gebruiksaanwijzing die in de doosjes vitamine pillen zat. Nou de brief hebben we inderdaad met pijn en moeite voor elkaar gekregen en hebben deze opnieuw met een hulpje van de douane bij het deparment of food technology and quality control gebracht (kennelijk vertrouwen ze ons niet en moest er steeds een slaafje mee om vast te stellen dat de brief echt aan kwam). De directie zou gaan vergaderen over de situatie en Tom bellen als er een uitslag was. Het mooie aan dit alles was dat echt wel 50 mensen zich in totaal met het probleem hebben bemoeid en dat mensen ons eng genoeg gingen herkennen op het douane bureau en bij alle departementen.

De volgende dag zijn we met een vriend van de manager van het Tibet guesthouse wéér naar het douane kantoor gegaan (de loods waar we alle dagen voorheen ook zaten) omdat deze vriend het even via de achterdeur ging proberen!!het scheen dus dat we vanaf het begin al met een Nepalees naar het kantoor hadden moeten gaan en de hele zaak via de corrupte achterdeurmanier hadden moeten regelen. Maar ja wij zijn nuchtere Hollanders die het graag legaal willen doen. Omdat iedereen ons nu al kende en van het pillen probleem afwist kon het niet meer op de illegale manier en zouden we een maand moeten wachten om het nogmaals te proberen omdat ze ons dan wel vergeten waren. Gelukkig hadden we nog 1 lijntje uitstaan en daar vestigden we onze hoop maar op, dit was de legale manier via het department.

Woensdag belde Tom naar Mister Bhattarai om te vragen wat er uit de vergadering was gekomen. Hij vertelde wonder boven wonder dat we een goedkeuring kregen als we even de engelse vertaling van de gebruiksaanwijzing zouden regelen en een kwaliteits certificaat van de NL regering dat garandeerde dat de pillen echt veilig waren. De gekste eis was dat de manager van het Karma guesthouse uit Pokhara moest overkomen om een verklaring af te geven. Wij waren blij met een gemixt gevoel van “waar gaan we in godsnaam deze papieren vandaan halen en hoe krijgen we in vredesnaam de manager (die nog niet eens van ons probleem afwist) in 1 dag naar KTM vanuit Pokhara!!!!???

Tussendoor was er om het geheel nog wat zenuwslopender te maken een feestdag waardoor het gehele leven in KTM plat lag.

Tom heeft met zijn geweldige bel skills de manager zover gekregen om met het vliegtuig op onze laatste dag (vrijdag) dat we in KTM waren met het vliegtuig over te komen. De papieren zijn Tom en ik donderdag avond zelf maar gaan maken met de hoop dat ze het goed zouden vinden op het Department. Tom en ik zijn Chandra (de manager) gaan halen van het vliegveld en met hem naar het department gereden. Hier kregen we eerst te horen dat de papieren niet goed waren en dat we nog drie andere documenten nodig hadden. Gelukkig zeiden ze hierna ook dat we de pillen wel van het douane kantoor mochten halen maar niet mochten gebruiken tot dat de papieren in orde waren. Chandra moest een heel contract ondertekenen waarin hij verantwoordelijkheid nam en zorg zou dragen dat wij de pillen niet zouden gaan gebruiken. Echt bizar om zo een man in een dag in zo een chaos te betrekken in de laatste hoop de pillen los te krijgen. We vertrokken met zijn drieën met de officiële documenten die nodig waren om de pillen op te mogen halen naar de douane. We hadden eerder op de dag een robuuste taxi chauffeur gehosseld die ons de hele dag zou rijden van de ene plek naar de andere voor maar 800 rupee. Bij de douane ging het zeker niet soepel zoals je wel zou denken na zo een week aan narigheid. De douane ging gelijk zeiken dat ze de pillen niet mee wilden geven omdat de zending niet op Chandra Pun zijn naam stonden maar op het Karma guesthouse. Toen wij heel kwaad uitlegde dat een zending onmogelijk aan een guesthouse gericht kan worden kwam er opeens schot in de zaak. Na nog 3 uur wachten en heel veel papierwerk later hadden we dan toch de pillen in ons bezit!!!!we moesten nog heel veel geld betalen en iedereen probeerde ons toeristen nog op het laatste moment geld afhandig te maken. Maar we reden richting guesthouse met ons welverdiende beloning voor een week met vreselijke tegenslagen!!!

Zaterdag hebben we Chandra op de taxi gezet richting Pokhara met de pillen natuurlijk, deze staan nu op plaats van bestemming!Wij zijn dezelfde dag vertrokken naar Dharan met het vliegtuig en waren binnen een uurtje in het verre en veel hetere westen van Nepal. Wat een wereld van verschil hier. Hier komen zelden toeristen dus je wordt continu aangekeken net of je een celeb bent. We zijn bij de weeshuizen langs geweest waar mijn moeder vorig jaar ook heeft gezeten. Gister hebben we filmpjes die mijn moeder had gemaakt in NL laten zien en heeft ze allemaal cadeautjes uitgedeeld, wat was het fijn om die kinderen zo los te zien gaan met de vingermonstertjes en de caleidoscopen die ze kregen. Ook zijn we gister bij een project langs geweest waar gehandicapte kinderen handwerk van bamboe maken en zo een beetje geld verdienen. Sommige kinderen (19) wonen ook in het gebouw. Het gebouw is een voormalige kazerne waar je in NL gelijk het sloopblok tegenaan gooit, hier deed het dienst als woning en revalidatiecentrum. Het ging ons echt aan het hart in wat voor een omstandigheden de kinderen leefde en waar ze onder sliepen en waar het eten gekookt werd. Tom en ik hebben besloten de keuken die echt heel naar was een beetje te herinrichten. We gaan morgen wat keukenspullen als pannen, gereedschappen om te roeren en nog meer kopen. Ook willen we de houtkachel waar ze op koken voorzien van een betere schoorsteen zodat de zwartgeblakerde keuken niet nog verder wordt verpest. Hier zullen we later meer over vertellen want het gaat je echt aan je hart als je dat in het echt ziet!

Nou lieve mensen, sorry dat we zo lang niets hebben laten horen maar we hadden het zo druk. We hopen dat jullie extra genieten van dit lange reisverslag!Wij genieten nog steeds heel erg en het is fantastisch om weer zo andere kant van Nepal ziet. Echt heel contrasterend ten opzichte van de plaatsen die we gehad hebben. In KTM hebben we ook nog wel leuke dingen gedaan hoor!!we zijn gemasseerd, zijn bij allerlei ambachtsmensen (houtbewerkers, naaiers, viltfabriekje) langs geweest. Als je hierover meer wilt weten horen we het wel, dit is wel even genoeg info voor nu.