Een reis om u tegen te zeggen

Nou de 27ste was het afscheid van ons wat toch iets zwaarder viel dan gedacht. Voor beide toch de zwaarste pil om de geliefdes achter te laten. Ingechekt op schiphol en al vrij snel op het vliegtuit naar Londen gevlogen. Wat een supergroot vliegveld was dit zeg en wij zaten alleen in Terminal 3. Toen 5,5 hele lange uren die wij hebben gedood met spelletjes en biertjes in de Pub. Toen we eindelijk mochten boarden zijn we richting Bahrein gevlogen een staatje in de Emeriraten. Dit was echt een bizarre vlucht omdat er in de airbus minstens 300 mensen pasten er in werkelijkhei maar 30 meevlogen. Dit had al gevolg dat er een ongestructureerde slaappartij ontstond waarbij iedereen vier stoelen in het midden claimde en languit ging slapen!Ik en Tom deden natuurlijk mee aan dit feest met als gevolg een soort van bed. Tom is zijn plek helaas verloren toen hij heel sociaal naast mij kwam zitten om de veel te lekkere en gezonde maaltijd(en) te nuttigen. Toen hebben we even gelegen en af en toe weggezakt maar dit was verwaarloosbaar omdat het na 3 a 4 uur vliegen al weer ochtend was en we ons ontbijt kregen (tom en ik hadden de wijn nog op ons tong staan). Geland in Bahrein waar we ons ogen al uitkeken omdat we de eerste Nepalezen zagen (gelijk verbintenis) en heel veel oliesjeiken!!! Hier wederom 4 uur moeten wachten, ook deze tijd werd gedood met een spelletje en teven een boekje. Bij het boarden naar Kathmandu zagen we al snel dat wij 1 van de weinig niet Nepalezen waren dus we werden uitgebreid aangestaard. 4 uur gevlogen onder hetgenot van een muziekje, heerlijke maaltijd en een boek kwamen we van een vroege middag aan in het donker van Kathmandu!het wordt hier echt heel snel en heel erg donker. Ook wordt de stroom 6 uur per dag afgesloten waardoor het vrij onverlicht blijft overal. WAT EEN CHAOS op het vliegveld al!!het is gewoon zo niet wat je ooit in Nederland kan tegen komen!!heel oud en het is gewoon totaal zonder enige structuur! Tom heeft de tassen gepakt die gelukkig de 2 keer overstappen hebben overleeft!Toen stonden daar 8 nepalezen met een bordje "tom en guus" achter een scherm op ons te wachten hahahaha we werden er zo uitgepikt. Het was buiten helemaal een rotzooi, iedereen wilde iets vam je en het liefst een rit met de taxi voor veel geld. De mannen die ons brachten droegen onze tassen en wilde ook meteen geld, we gaven ze pennies van Londen maar daar deden ze heel koeltjes over, "eikels dat is gewoon 50 roepie dat je in je hand hebt liggen", helaas spraken ze slecht Engels. Nou de rit was hobbelig en levensgevaarlijk (het enige dat de bestuurder zei was:"we don't need a break we need a horn"), maar daar hadden we ons een beetje op ingesteld. De bijrijder schreeuwde hard en onverstaandbaar tegen ons aan en wij zeiden heel braaf jes en amen. We zijn kapot van de reis maar kregen lekker te eten in het Tibet Guesthouse. Ook de stroon ging er op en we hadden licht en internet. Morgen gaan we cultuur snuiven en laten we de chaos op ons komen. Het is wennen lijkt ons maar heel leuk. Heel veel liefs
Tom en Guus uit Kathmandu