Eerste indruk, 1 om nooit te vergeten

Laten we beginnen met het woord: Ongelofelijk!!

Tom en ik zijn begonnen met een goede nachtrust tot 11 uur en vervolgens een ontbijt beneden in het guesthouse. Eerder werden we wakker gebeld door Raju Dhakal ons vroeg of we tevreden waren over de kamer. later kwamen we hem tegen en nam hij ons apart om nog even duidelijk te maken dat wij echt moesten zeggen als we niet tevreden waren over het hotel en dat we anders bij hem konden komen. Natuurlijk waren we tevreden en ging hij verder over het onderwerp Thomas Holt (oudoom Guus) die heilig voor hem was en alle familie werd als koning behandeld. Hij legde ons tevens uit hoe we ons wegwijs konden maken in Kathmandu en waar we kleren en schoenen konden kopen en hoe duur alles moest zijn. Vol goede moed gingen we de stad in en liepen na 5 meter al tegen de eerste verkoper aan en na 10 meter tegen de eerste bedelaar. Je snapt dat hiermee de toon voor de hele dag gezet was. Om de zoveel meter wilde iemand een rit met een riksja verkopen of een gram hasj dealen. Zelfs de hoeren werden om de 100 meter aan ons aangeboden. Toch sloegen we ons moedig door dit alles heen en Tom had zelfs een goede zin bedacht: “it’s not my first time in Nepal man”. Ook ik (guus) wist mijzelf te reddeb door te vertellen dat de mondharp die me verkocht werd al was aangekocht in Tibet voor een onbekend bedrag (gelul dus). Nadat we geld gepind hadden zijn we richting een aanbevolen winkelstraat gegaan waar we na 50 meter werden aangegrepen door een vriendelijke jongen die vroeg waar we vandaan kwamen. Eest wilden we hem net als alle andere irritante mensen afpiepelen en onze weg vervolgen maar hij was iets meer ok dan de rest dus gunde we hem een kans. Hij vroeg waar we heen gingen en waar we vandaag heen wilden. Hij wist wel waar alle bezienswaardigheden lagen en kon ons er zo heen brengen als we wilden. We besloten de winkelstraat te laten voor wat het was en op zijn aanbod in te gaan. Hij bracht ons via de lokale markten en de meest weggestopte tempels naar Swayambunath (monkey tempel) waar we 365 treden zijn beklommen in de felle zon (elke tree voor een dag in het jaar). Al gutsend kwamen we boven en moesten als toerist eerst 100 rupee betalen waarbij Sanu mocht doorlopen (we werken als vrijwilliger om jullie land beter te maken!!laat ons ook minder betalen eikels!!dachten wij) Vervolgens gingen we naar Pashupatinath waar de lijken uit Kathmandu verbrand worden. Deze afstand werd overbrugt met een taxirit waarvan we nog steeds na lopen te shaken. Het is zo ongelofelijk hoe zoveel auto’s en fietsen en voetgangers op zulke kleine straatjes naast elkaar kunnen rijden!!!!De taxirit kostte ons 800 rupee waarbij we eerst naar Pashupatinath werden gebracht (met sanu), hier zouden we een half uur blijven en vervolgens zouden we terug in de wijk van ons hotel gebracht worden. Het schijnt wel een goede prijs te zijn geweest maar we vroegen ons beide af of de local Sanu het niet goedkoper had kunnen regelen???Pashupatinath is een heilige tempel waar de lijken van heel kathmandu worden verbrand, live voor je ogen. Tom en ik zagen zelfs een verkoold kindervoetje!Ook waren we toeschouwer van een echte ceremonie van een dode uit een hogere kaste. Een hele hapening waarbij we alles zagen, zelfs het lijk waarbij een fakkel in zijn mond werd ingebracht!Na dit schouwspel gingen we terug naar Thamel en werden we onderweg naar de taxi door kleine kindjes aangehouden die ons papa noemde en geld wilden. Honderden meters liepen ze mee totdat Sanu ze iets gaf, tom en ik weigerde er aan mee te doen het geld zou toch naar de ouders gaan. In thamel zijn we met sanu iets gaan drinken en mochten we genieten van lokale specialties als Momo´s en een chiliprutje van buffel waar zowel TOM en ook ik onze mond aan hebben gebrand, wat was dat heet hee!!Ook het Mount Everest bier mocht ons smaken. Gezellig geklets met Sanu en we hebben hem 350 rupee gegeven, waar hij een beetje minachtend tegen aan keek. Achteraf bleek dat hij maandelijks toeristen aanspreekt en net als ons de stad rondleid. We hebben hem duidelijk gemaakt dat wij geen geld aan mensen willen geven maar liever eten of iets waar wij van zien dat ze er echt iets aan hebben en er niet gelijk lijm, drugs of alcohol van kopen. Hij was het hiermee eens en nodigde ons uit om morgen weer met hem mee te gaan en dan gaan we naar een ander gedeelte van de stad, Bakthapur. We zijn op zijn aanbod ingegaan en we zullen zien waar het schip strand. Deze dag heeft zoveel impact gehad op ons dat we kapot zijn en moeten slapen. We vinden het allebei belangrijk dat we echt moeten wennen aan dat gebedel en dat we een goede manier moeten vinden om deze mensen van ons af te houden. In Pokhara waar we een tijde zullen zitten is het namelijk net zo en moeten we ons gewoon zien te redden zonder dat we gek worden van al deze verkopers, bedelaars en arme lijmsneuvende straatkids. Mensen in Nederland!!!? Wees blij met wat je hebt daar en geniet alsjeblieft van de rijkdom want hier is er op dat gebied verreweg geen gelijkenis!Dikke kus en we laten van ons horen