al weer een week in Pokhara....

Nu bijna een week in Pokhara en alweer zoveel meegemaakt. Het zou de eerste week school worden waarin wij kennis zouden maken met het beleid van de school en hoe alles eraan toe gaat. Maar na 2 dagen op de school werd er een staking aangekondigd waar we nu nog steeds in zitten. Zondag begint de school weer en kunnen wij gaan beginnen met ons eerste project: de schooltuin. We hebben in overleg met Laxmi besloten (de voorzitster van de school die bij ons hotel om de hoek woont) dat we in plaats van fruitbomen met overkapping kiezen voor een schooltuin waar de kinderen hun eigen groente gaan verbouwen. Er is een vak dat science heet dat goed aansluit bij het onderhouden van de schooltuin. We hebben een groot stuk land dat niet gebruikt wordt omdat het te dicht bij de afgrond is waar we dan ook de schooltuin op kunnen bouwen. We gaan het wel overkappen met gaas zodat de apen er niet aan kunnen komen (die we overigens nog niet hebben gezien) en er komt een mooi deurtje in met een stevige muur eromheen. Zondag gaan Tom en ik zelf beginnen met de grond egaliseren en de stenen verwijderen. We hebben contact gehad met de neef van mijn moeder die in plaats van UPS of DHL (die woekerprijzen vroegen voor het verzenden) het voor een betere prijs kan versturen. Misschien wilde hij zelfs een beetje bijleggen zodat we meer geld hebben voor de kinderen hier. We worden er nog over gebeld dus we kunnen nog geen uitsluitsel geven over de hoe en de wat van de verzending. Met het hele voedingsverhaal, het verstrekken van de pillen en dat soort dingen, kunnen we dus nog niet starten maar we hebben genoeg te doen aangezien er binnenkort examens zijn en daarna ruim 2 weken vakantie. Gister zijn we met Laxmi landinwaarts gegaan en hebben we een kijkje mogen nemen bij een paar straatarme gezinnen die soms echt onder erbarmelijke omstandigheden moeten leven. Eerst kwamen we bij een gezin van twee ouders met 4 kleine kinderen die al zichtbaar te klein waren voor hun leeftijd. Ze leefde echt op 7 vierkante meter waarin 1 bed stond en ze allemaal in sliepen, het kleinste kind sliep in een mand die aan het plafond hing. Ze kookte op vuur in huis, dus megaveel rookontwikkeling, en aten 2 keer per dag rijst met een beetje groente. Van 200 rupee per dag (2 euro ongeveer) moesten ze rondkomen en het zag er echt heel zielig uit allemaal. Vervolgens werden we een moment onderbroken door een jongen die dacht dat wij van een filmmaatschappij waren (aangezien tom aan het filmen was) en hij wilde zijn eigen geschreven gedichten (drama zoals hij het noemde) aan ons voorlezen en volgens ons ook een toneelstukje doen ofzo. We werden zijn kleine huisje ingetrokken waar hij ons een hele rare gedichten ging voor lezen over feiten als: dat hij populair wilde zijn en dat hij de wereld wilde veranderen als hij macht had, hij wilde net zo beroemd zijn als Shakespeare en zo ratelde hij verder. Ondertussen werd er ook nog Nepalees door hem gesproken in de veronderstelling dat we het snapte. Echt om je te bescheuren maar ook heel treurig omdat het echt een zielige jongen was, hij wilde ons zijn mobiele nummer geven zodat we hem misschien beroemd konden maken. Na deze schermutseling zijn we verder gegaan naar de volgende familie die samen met wat andere gezinnen leefde in piepkleine huisjes waar druk werd gekookt op dezelfde houtvuurtjes die we al hadden gezien. Wat ons in het algemeen opviel is dat bijna alles in de hogedrukpan werd bereidt, alleen de linzen werden in een pannetje op het vuur bereidt. De kinderen zagen er wederom zeer ondervoed uit omdat er geen grammetje vet aan de kleine baby’s zat en ze veel te klein waren voor de leeftijd die ze opgaven. Ik heb een baby van 10 maanden vastgehouden die net zo groot was als een voetbal. Allemaal hadden ze een rare huid die heel droog was en helemaal strak stond met kleine zwarte puntjes erop. We dachten dat dit misschien door een vitamine E of A tekort komt maar dat kunnen we nog niet vaststellen, verder onderzoek is nodig. Allemaal zwaar verkouden en een aantal kinderen hadden erge ontstekingen aan de ogen en de wondjes die ze hadden zagen er slecht geheeld uit wat zeker te maken heeft met een vitaminetekort. Toch werden we hartelijk ontvangen en mochten we in elk huisje een kijkje nemen wat ons een goed beeld gaf van de voedingssituatie. Het derde gezin leefde in een soort vallei (Titipani heette dit district) waar meerdere huisjes stonden en meerdere verschillenden families wonen. Alle huisjes waren of van leem of van plastic zakken gemaakt wat dus niet echt tegen kou of hitte helpt. Het was wel duidelijk dat deze mensen het meer naar hun zin hadden en dat ze gelukkiger oogde. We hebben binnen gekeken bij een huis gemaakt van plastic zakken maar daar was aan de binnenkant niets van te zien. Het was heel gezellig en super opgeruimd en ze hadden zelfs kamertjes weten te creëren. Ook hier draaide de gehele dag om het koken van voedsel en het verzamelen ervan. Als het weer er naar staat wordt er buiten gekookt maar zodra het te koud is of het weer niet aanstaat wordt het vuurtje naar binnen verhuisd en binnen flink verder gekookt met de nodige rookontwikkeling als gevolg. We hebben met deze bezoeken een heel goed beeld gekregen over de voedingssituatie en zagen dat er groot gebrek is aan bepaalde vitaminen. Toch willen we meer gezinnen bekijken in andere districten van Pokhara en misschien ook buiten de stad om een goed beeld te krijgen. Vandaag hebben we een lerarenvergadering bijgewoond waar wij niet echt veel te zoeken hebben omdat het vooral om leerzaken gaat en wij hier niet echt mee te maken hebben. Het blijkt wel dat het schoolniveau van Nepal totaal anders is als dat van NL, en dat er hele andere prioriteiten worden gesteld. Engels wordt als belangrijk leeritem gezien maar 3 van de 6 docenten spraken nauwelijks engels of durfde niets te zeggen in ons bijzijn. De nepalezen laten niet zo snel het achterste van hun tong zien en je komt zelden iets over de emotionele toestand te weten. Aangezien in NL alles draait om gevoel, botst het nog wel eens maar dit zullen we jullie besparen. Sorry dat we niet meer met regelmaat van ons laten horen maar dit komt door de belabberde internetverbinding hier en de foto’s uploaden is helemaal een ramp. Toch zullen we jullie van al het moois op de hoogte houden. Het is hier trouwens langzaam lente aan het worden met als gevolg een temperatuurstijging naar een luttele 30 graden en de korte broeken en slippers zijn om het lichaam geschoven. Tom en ik zijn steeds meer gewend aan Nepal en we genieten steeds meer van al het moois en vinden de mensen die van alles willen verkopen ook niet zo irritant meer!Bij het vorige verhaal zijn ook nog wat foto’s geplaatst van de eerste dag dat wij op de school waren.